مقاله بررسی رژیم غذایی مكمل كرداتین و سازگار عضلانی با مقاومت اضافه بار - دانلود
مقاله بررسی رژیم غذایی مكمل كرداتین و سازگار عضلانی با مقاومت اضافه بار در 14 صفحه ورد قابل ویرایش
مقاله بررسی رژیم غذایی مكمل كرداتین و سازگار عضلانی با مقاومت اضافه بار در 14 صفحه ورد قابل ویرایش
بسمه تعالی
رژیم غذایی مكملهای كراتین وسازگاری عضلانی با مقاومت اضافه بار
مكملهای رژیم غذایی كراتین مونو هیدرات در 5 سال گذشته معمول شده اند . مطالعات تغذیه ای مكملهای كراتین بطور دو پهلو اثرات انرژی زایی را نشان نداد. این نظر كه بارگیری CR به میزان 30-20 گرم در روز برای 7-5 روز باعث افزایش كارایی درحین تمرینات سنگین خصوصاً تمرینات مقاومتی می شود. پیشنهاد می شود كه مكملهای كراتین ممكن است سازگاری زیادی با پیشرفت تمرینات مقاومتی داشته باشد. به علاوه مطالعات Vitro , Vivo نشان داده كه مكمل كراتین ممكن است به تنهایی موجب افزایش پروتئین در عضلات اسكلتی شود. مطالعات جدید زیادی اثرات مكملهای كراتین در طی تمرینات استقامتی را ارزیابی كردند. گزارشهای مفیدی مبنی بر افزایش قدرت یا حجم چربی آزاد پس از مصرف 12-4 هفته ای كراتین بصورت كنترل شده وغیر كنترل شده وتحت برنامه های R T وجود دارد. مطالعات 4 هفته ای دیگر مقایسه مكملهای تجاری كراتین با مكمل آزاد را افزایش حجم چربی كراتین بر روی ( FFM) وانجام ورزشهای مقاومتی گزارش می كند به هرحال تحقیقات دیگر نشان داده است . كه مصرف كراتین برروی FFM هیچ اثری نمی كند. یاپیشرفت قابل ملاحظه ای در بعضی والبته نه همه ورزشها ندارد. تمرینات مقاومتی انفرادی باید همراه انتخاب با مطالعه مكمل C R باشد زیرا بیشتر احتمال مصرف CR وجود دارد. با این حال نقش آنها نشان می دهد كه عوامل متعددی مطالعه غیر معمول جمعیت را توضیح می دهد. برنامه های متفاوت تمرین استفاده می شود كه هركدام یقین می رود ارائه كند بهترین محرك تمرینی را ما آنها باید متقاعد شوند كه در طی مطالعه كمی تا چندین ماه این برنامه هیچ صدمه ای به آموزششان نمی رساند در بهترین حالت این موجب كاهش در POOL Subyect مورد بدترین حالت موجب تحریك ضعف تمرینات می شود . آنها می توانند مقاومت كنند سختی های شدید تمرینات را به دلیل حالت مشروطشان ممكن است كه نشان دهد افزایش اندازه بافتهای معمولیشان . بنابراین توانایی با اثبات اثرات CR اگر معلوم باشد بستگی پیدا خواهد كرد به توانایی افزایش و حضور اندازه عضله این ممكن است آشكار بكند نتایج دو پهلوی مطالعات volec و همكارانش منطقه سطح مقطع بخشهای بزرگ تارهای ماهیچه ای ازنظر افقی بزرگتر نبود در گروه كراتین نسبت به PLacebo بعد از تمرینات مقاومتی همزمان نشان دادند كه كراتین سبب یك افزایش بزرگتر در اندازه تار می شود. تغییرات در اندازه گیریهای بافت برداری ممكن است توضیج دهد اندازه تار كوچكتر را در گروه CR قبل از تمرینات ومتعاقباً بزرگتر شده آن را بعد از مصرف CR بعد از تمرینات اولیه تفاوتهایی به روش آماری بوسیله استفاده ANCOVA در تار ماهیچه ای گزارش شد. گروه كراتین نشان داد افزایش تارهای عضلانی بزرگ بطور بارزی فقط در نوع تارهای IIA كه فقط 11% از نمونه های فیبر را تشكیل می دهد. مورد هرچه كه باشد به نظر مان می رسد كه خاصیت مكمل كراتین باید كمك كند در مطالعه ای كه به آزمودنیهای تحت تمرینات استقامتی نیاز نداشته باشد كه تمرین نشان آن را تغییر بدهد اما باید بتوان افزایش عضلانی این را اندازه گیری كرد. بر اساس این مشاهدات این مقاله ارزیابی كرده است تأثیر مكمل CR برروی پاسخها مكانیكی هایپرتروفی عضله چهار سر ران QF بر روی داوطلبان تمرینات مقاومتی با electromyostimulatiDn بررسی كرده . این رژیم تمرین افزایش در اندازه عضله در یك زمان كوتاه را نشان می دهد و تكیه نمی كند به تلاشهای ارادی و بنابراین اثرات پتانسیلی p Lرا از بین می برد ونیازی ندارد. كه افراد (آزمودینها) بطور مشخص تمریناتشان را تغییر دهند. زیرا EMS می تواند موجب كاهش كراتین فسفات شود كه سبب از بین رفتن نیرو می شود. طرح ما آزمایش شد به گمان اینكه CR باعث كاهش خستگی وافزایش بارگیر ی درهر جلسه تمرین می شود. وبنابراین موجب افزایش رشد عضله می شود ما استفاده كردیم از یك طرح كنترل شده d u bde- blind placebo . منطقه سطح مقطع رانها عضله چهار سراندازه گرفته شد با استفاده از تصویر برداری تشدید مغناطیسی. گشتاور در حین هر عمل كانستر یك و اكسنتریك از تمرینات EMS ثبت شد برای كمك به بارگیری و خستگی. به دلیل اینكه روش تصویر برداری هردوران را اسكن میكند MR همچنین ارزیابی كردیم تغییرات اندازه عضله راست چهار سر را بطور میانگین بعنوان مصرف كننده فرضی (یعنی در طی تمرین مقاومتی بدون برنامه بر طبق یكی از برنامه های موجود.
تحلیلات آماری:
تحلیلات آماری اجرا شده با استفاده از نرم افزارstat view 5.0 بر روی كامپیوترهای Macintosh . مشخصات توصیفی گروه ها و مقادیر زمینه ای قدرت (MVC و قدرت مخصوص) تحلیل شده با استفاده از ANOVA مستقل یك طرفه. اندازه گیری مكرر ANOVA كه به كار برده شده با دوره های 3-1 نخستین و آخرین جلسات تمرین برای تحلیل متغیرهای تمرینات تجربی (روش علمی= حالت × جلسه) باریگری عضله (دوره×جلسه× وضعیت ؛ TCON , TECC . TTICON , TTIECL) و خستگی عضلانی (كار*دوره * جلسه* حالت؛ FICON , FIECC) منطقه سطح مقطع برای هر دو QF تحلیل شده با استفاده از یك ANOVA دو طرفه با اندازه گیریهای مكرر روی زمان (زمان*حالت) تغییر درصد منطقه سطح مقطع QF و با تغییرات نسبی در TTI , FI (دوره 1 ، اولین VS آخرین نوبت) و متوسط TTICON و TTIECC در طی تمرینات، سطح معنی داری برای همه تحلیلات دوره ای در نظر گرفته شد كه برای آنها P<0.05 باشد مقادیر P گزارش شد بدون تصحیحات مربوط به تخلف در مصرف sphericity . اگر یك برهم كنش معنی دار به چشم می خورد مقادیر میانگین گروه یا جفت های آزمون ttest مقایسه می شد تصحیح Bonferroni-Dunn براساس داده های روتر و همكاران.r=0.98) آزمون (B=0.80 , Retest نشان داده كه 16 آزمودنی برای آشكار كردن برهم كنش زمان x شرایط كافی است تا پاسخ رشد را به EMS نشان دهند. (تفاوت QF CSA تا 50% یا بیشتر در بین گروه ها).
نتایج :
هیچ تفاوتی بین گروه ها در تمرینات مقاومتی وجود نداشت (P=0.5206 : تكرار و P=0.6393 و سالها) سن (P=0.6670) وزن (P=0.7983) یا ارتفاع (P=0.3257). قبل از تمرینات، هیچ یك از MVC (P=0.4109) یا قدرت مخصوص (P=0.4964) اختلاف بین گروه ها فرقی نمی كرد. همه آزمودنیها شفاهاً معین شدند كه مصرف كننده مكملهای تجویز شده را جریان افزایش یافت از در طی 16 جلسه مربوط به EMS و بین گروه اختلافی گذاشته نمی شد (جلسه * حالات موثر P=0.4968)
حداكثر گشتاور نسبت به اندازه عضله بطور برجسته افزایش یافت در بیش تمرینات (TCON , P<0.0001 , TECC P<0.0001 : تاثیر جلسه) انتگرال زمانی گشتاور انجام شده (TCON , P<0.0001 , TECC P<0.0001 : تاثیر جلسه). این نتایج منعكس كننده فعال شدن بیشتر عضله در حین اینكه جریان EMS افزایش پیدا كرد. بازگشت به حالت اولیه طولانی تر بین جلسات و خستگی كمتر در طی دوره ها در تمرینات بود. (FI : P=0.0002: تاثیر جلسه). حداكثر گشتاور (TCON , TECC) در شروع هر دوره در طی هر جلسه تمرین كاهش یافت. (P<0.0001 : تاثیر دوره) و اما این كاهش یافته بود در طی تمرینات (جلسه* برهمكنش دوره : TCON , P=0.0423 , TECC , P=0.0003). این پاسخها بین گروه ها اختلاف نداشت (حالات* جلسه * برهم كنش دوره : TCON , P=0.9380 , TECC P=0.9383 حالات * برهمكنش جلسه : FI , P=0.3093). در هر جلسه تمرین، خستگی كنسنتریك برای هر دوره مشابه بود، اما خستگی اكسنتریك برای مجموع دوره ها زیاد بود. (FI , P<0.0001 , FICON post hoc t-tests , P= ??? FIECC post hoc t-tests , ???)
به همین ترتیب به خستگی در هر دوره در طی اكسنتریك بیشتر شد نسبت به عملیها كنسنتریك.
FI , P< 0.0001) : اثرات عمل) post hoc t-tests معین شد كه FICON افزایش می یابد در طی تمرینات (P<0.0001) ، در حالیكه FIECC تغییر نیافت (P=0.1133) . با وجود این افزایش مقاومت در برابر خستگی برای عملهای كنسنتریك در تمرینات، نمونه های عمومی خستگی در هر جلسه مشاهده شد. (افت نیروی نسبی در سراسر دوره ها افزایش یافت برای عملهای اكسنتریك اما كوچكتر از افت نیروی نسبی برای عملهای كنسنتریك بود. (جلسه * دوره * برهم كنش عمل : FI , P=0.6954) .
متوسط CSA عضله چهار سو ران چپ بطور مساوی افزایش یافت در گروههای PL , CR (حالات * برهم كنش زمان : CSA عضله چهار سو ران چپ ، P=0.2190). افزایش در CSA برای QF چپ رتبه بندی شد از 4.7% تا 18.6% در كراتین و از 4.5% تا 17.6% در PL . میانگین CSA عضله چهار سر ران راست مختصر تغییری یافت در PL، (3.6% تا –4.4% دامنه تغییرات) اما افزایش قابل ملاحظه ای در CR بوجود آمد (11.7% تا –1.3% دامنه تغییرات) حالات * زمان برهم كنش : سطح مقطع QF راست P=0.0091) .
با در نظر گرفتن مجموعه یك از اولین و آخرین جلسات تمرین، درصد تغییرات اندازه سطح مقطع QF همبستگی نداشت با تغییر در شاخص خستگی
FICON , r=-0.06, P=0.8059 , FIECC , r=-0.25 , P=0.3193)
یا حداكثر گشتاور TCON , r=0.28, P=0.2663 , TECC , r=0.12 , P=0.6279))
زمان گشتاور كل در تمرینات لازم است
TTICON , r=0.31, P=0.2216 , TTIECC , r=0.21 , P=0.4184))
و میانگین TTI برای هر مجموعه
(TTICON , r=0.10, P=0.6892 , TTIECC , r=-0.09 , P=0.7195)
ارتباط پیدا نكرد با افزایش نسبی در سطح مقطع OF.